Kilometers vreten en visjes voeren

Ik loop achter met verslag uitbrengen, maar aangezien we al op het vliegveld zijn en het nog zeven uur duurt voor onze vlucht vertrekt, is dit een mooie gelegenheid om de afgelopen week met jullie te delen.

Ik was gebleven bij de snorkeltocht vanuit Vilankulos. Laten we het erop houden, dat alles op en in het water voor ons niet een enorm succes was. Een klein bootje stuiterend door hoge golven (ik weet nu hoe een bergop galopperend paard moet voelen!), flinke golven op het rif, en eigenlijk weinig te zien. Vooral veel kleine visjes, en mooie blauwe zeesterren, en een haaitje, die ook heel snel vertrokken was. Mijn wanhopige poging om dan maar de vissen te voeren met mijn omelet van die ochtend hielp ook al niet.

Maar verder was het een serieus leuke tocht, die begon met een beklimming van een flink duin, waarbij iedere stap omhoog ook zorgde dat je meteen weer 50 cm teruggleed. Schiet niet echt op maar wel erg gaaf om met grote stappen snel thuis af te dalen. Lunch werd als een soort popup picknick op een onbewoond schiereiland (vaste grond!) verzorgd, en na even bijkomen smaakte dat uitstekend.

We hebben ook staan kijken toen de lokale vissers hun net binnenhaalden, maar ook die vangst was zeer teleurstellend, maar een (1) ondermaats exemplaar. Ook opvallend dat er gevist mag worden in een natuurreservaat, en wellicht verklaart dat ook de kleine populatie. Overigens hoorden we later dat duiken op de zeekant van het rif wel spectaculair mooi was, waarbij zelfs dugongs (zeekoeien) zijn gezien.

Op de terugweg nog een wandeling op zoek naar de lokale gazelles, en meteen een mij onbekende vrucht (masala of zoiets) geproefd. Keiharde schil en grote pitten waar je het vruchtvlees afsabbelt. Soort kruising tussen banaan en sinaasappel, heerlijk!

Op zaterdag weer een paar 100 kilometer zuidelijker (langzaam op terugweg naar Jo’burg) en op een populaire overlanders camping (White Sands) terecht gekomen, die nu vrijwel verlaten was. Meest bijzondere van de lokatie was wel dat die bij springtij in een eiland verandert, en je dus daadwerkelijk een paar uur vastzit. Medegast Norman zat er al drie maanden vast, zijn boot was op een rots gelopen en de reparatie, of vooral het zorgen dat de boot droog bleef bij hoog tij, was nog steeds niet gelukt. Gelukkig was er een bar met goed eten, veel sport op TV en wat aanspraak, bijzonder om zijn verhalen te horen.

Op zondag een tochtje langs de kust op zoek naar een duikschool, maar uiteindelijk besloten om gezien de beperkte tijd alleen een ocean safari (snorkeltocht) te doen, in de hoop de ocean big five (turtle, humpback whale, dolphin, whale shark, manta ray) te zien. De rest van de dag geprobeerd om vanaf het strand wat te snorkelen, maar ondanks hardnekkige pogingen om de hilux via allerlei geiten-, gemzen- en varkenspaadjes naar Praia da Rocha (rotsstrand) te sturen moesten we dat uiteindelijk opgeven. Alle ‘wegen’ bleven min of meer parallel aan het strand, erg frustrerend.

Op maandag een bezoekje aan de provinciehoofdstad Inhambane, die aan een flinke baai ligt, inclusief voetgangersferry naar het vasteland. Het restaurant naast de ferry serveerde het slechtste eten van de hele vakantie, zowel de hamburger als de pizza leken echt nergens op. Ter compensatie zijn we dan ook maar ’s avonds gaan eten in het beste restaurant van de omgeving, dat door een frans stel werd gerund. Ceviche en grilled prawns vooraf, filet mignon en roasted crab als hoofdgerecht, vergezeld door een mooi glas wijn. Culinair genieten! Het is wel de eerste keer dat ik mijn hoofdgerecht al geserveerd krijg voordat mijn eerste glas wijn op is, het tempo lag nog hoger dan wat we in de USA hebben meegemaakt.

Dinsdag dan de ocean safari, snorkelen met gids en drie andere gasten. Antoine bleef wijselijk aan de kant, en toen het vertrek met de zodiac meer op een achtbaan dan een boottochtje leek, vroeg ik me serieus of dat toch niet beter zou zijn geweest. Iets met ezel en steen en zo. Maar goed, gewapend met een citroen om op te sabbelen (tip van de duikschool) en primatour, zou het allemaal goed moeten komen. (spoiler: eh nee dus 😊 ). Maar we hadden wel meteen geluk, binnen een paar minuten de eerste walvissen gespot op redelijk grote afstand, en vrij snel ook een enorme school dolfijnen die aan het spelen waren. Dus overboord en snorkelen! Jammer dat het zicht erg slecht was maar wat een bijzondere ervaring. En toen was het nog niet op, want een kwartiertje later troffen we een slapende walvis met baby. Mamma slaapt op haar rug en kind ligt dwars op haar. We hebben er uitgebreid naar kunnen kijken, en dat was de onvermijdelijke visvoeractie toch zeker waard, vooral toen ze uiteindelijk wegzwommen en je pas echt kon zien hoe groot zo’n walvis is. De terugtocht was nog een tandje heftiger dan het uitvaren, en hopelijk waren de vissen blij met de voorverteerde citroen.

walvis video

dolfijnen video

landing video

De rest van de dag zijn we bezig geweest met kilometers vreten, tot de overnachting in sunset beach resort. Geen zonsondergang gezien met dank aan de regen en laaghangende bewolking. Maar wederom prachtige plek, interessant hoe ze in Mozambique bij alle luxe resorts hotelkamers, self-catering huisjes en kampeermogelijkheden aanbieden. Dat is pas glamping!  Heerlijk gegeten, slecht geslapen door een gigantische onweersbui (die klap moeten jullie in Nederland hebben gehoord), en na een goed ontbijt bij kaarslicht (geen stroom) verder naar Jo’burg. De grens ging onverwacht voorspoedig, en we vonden weer een prima overnachtingsplek net na de grens. Het ontbijt ’s ochtends werd opgeluisterd door een bijeenkomst van de lokale bond voor plattelandsvrouwen, maar de onverwachte hug bij vertrek van de gastvrouw en natuurlijk ‘drive safe’, was hartverwarmend. Nog even gestopt bij de plek waar we zes jaar geleden voor het eerst kennismaakten met Kruger (een brug met uitzicht op krokodillen en nijlpaarden), en probleemloos bij de laatste stop van deze reis aangekomen, weer zo’n geweldige B&B in de buurt van de autoverhuur, zodat we nog wat tijd hebben voor Johannesburg. Maar dat komt in het laatste verslagje, eerst wat eten.