Mozambique - Road Trip African style

Foto's natuurlijk als altijd door Antoine!

Maar na al drie uur bezig te zijn met uploaden, lijkt het me verstandiger om dat morgen nog een keer te proberen, om te voorkomen dat de laptop in de oceaan belandt. 
 

deze oceaan dus, maar nu is het gelukt. 

Het vorige verslag eindigde in Chimanimani, een stadje in de Eastern Highlands, redelijk dicht bij de grens met Mozambique. Inmiddels zijn we vier dagen, hemelsbreed 350 kilometer en 432.985 potholes verder, en is onze vakantie begonnen. Dat wil zeggen, na ruim twee weken intensief rond trekken, hebben we nu nog een week waarin we vooral genieten van zon, zee, strand en lekker eten. Voor morgen hebben we een dag snorkelen op Two Mile Reef gepland, en ik hoop later deze week nog  te duiken bij Tofo, beroemd om manta rays en whale sharks.

De afgelopen dagen zijn we vooral bezig geweest met het afleggen van die 721 kilometer (11 uur 16 minuten volgens Google maps) en alles wat daarbij komt kijken. Hieronder een impressie daarvan. 

Het klinkt heel simpel, je rijdt van Chimanimani naar Vilankulos. Even route ingeven op google maps, navigatie aan en op pad. Helaas werkt het hier niet helemaal zo. De tijden die google berekent (9 uur, 33 minuten, 574 km), zijn weinig betrouwbaar en de kwaliteit van de wegen kan ook nogal variëren. Daar komt in dit geval bij dat er een grens moet worden overgestoken en grenzen in Afrika kosten veel tijd. Heel veel tijd. Dus dan gaan we puzzelen met het grote stratenboek van Tracks4Africa, de Bradt guide voor de diverse grensovergangen en een paar waardevolle facebook groepen (DriveZim en DriveMoz), en kom je tot de conclusie dat de meest logische grensovergang alleen voor voetgangers is, de andere grens via een heel dun wit streepje en een gravel road gaat, en dat overnachtingsplaatsen vinden sowieso een uitdaging is. Plan B wordt dus om via de grote grensovergang bij Mutare te rijden, te overnachten in een nationaal park in Mozambique en dan in een dag naar de kust te rijden.

Dus op tijd op pad, en we kwamen inderdaad redelijk volgens planning na ruim 2 uur aan bij de grens. En toen werd het wat minder voorspoedig. De Zimbabwaanse grens was nog redelijk oke, hoewel ook hier al duidelijk werd aangedrongen op 'something for me so I will remember you as my friend'. Lastige situaties altijd, zeker omdat deze persoon duidelijk maatjes was met de officials. Maar goed, een paar dollar armer, waren we in ieder geval halverwege. Maar als dan het tegemoetkomende verkeer vijf banen creëert, en niets overlaat voor de rest, en er ook nog ergens een aanrijdinkje met blikschade is, gaat het ineens veel tijd kosten. Eenmaal opgelost loopt het natuurlijk storm bij de Mozambikaanse officials, en loopt de spanning toch wel op, als er allerlei mannetjes (al dan niet officieel), verkopers, geldwisselaars en kinderen aan je beginnen te plukken. Vooral figuurlijk gelukkig, maar toch. Uiteindelijk kregen de meest opdringerige personen duidelijk te horen van een senior officer dat ze moesten opzouten, en een Temporary import permit (TIP), heel veel stempels, 1750 Mozambikaanse hutsefluts (- 500 voor de TIP) rijker maar 20 dollar voor de road tax en - erger -  een paar uur geplande reistijd armer, konden we verder. Nationaal park Gorongosa (Gorgonzola) geschrapt, niet meer haalbaar voor het donker, en een overnachting in Chimoio gepland. Goed hotel gevonden, 's ochtends wat proviand ingeslagen, en nog even gekeken bij een lokale demonstratie/activiteit/bijeenkomst om de hoek, die gemoedelijk verliep, ondanks de toch indrukwekkende en zwaar bewapende militaire aanwezigheid. Die AK47 op de nationale vlag staat daar duidelijk niet voor niets. 

Nieuwe route - nav een DriveMoz tip - via Dombe gepland, want de grote noordzuid verbinding (EN1, lokale A2 zeg maar) scheen niet zo best te zijn. En inderdaad, dit was prima autorijden. Rustig, goede weg, wel wat gekronkel door de bergen maar zo voorspoedig dat we ook alle tijd hadden om op de lokale markt te stoppen voor een praatje en een plaatje. 
 

Rustig doorgetuft over een prima gravel road, soms wat gehinderd door een omgevallen boom, maar voorgangers hadden een prima omleiding door de bush ernaast gemaakt. En tegen twee uur draaiden we de EN1 op, met nog een 100 kilometer te gaan tot geplande overnachting in Buffalo Camp, opnieuw een FB tip. En dan begrijpen we ineens waarom die EN1 werd afgeraden. De eerste pothole die we zien, direct voor de brug is zo diep als Grand Canyon en heeft de omvang van Yellowstone. De brug zelf golft serieus mee met het tegemoetkomende vrachtverkeer en de potholes zijn weliswaar iets minder diep maar het zijn er zoveel dat het vooral zoeken is naar een stukje asfalt. En helaas is het zo gebleven. We overwegen serieus om in te schrijven voor het volgende WK pothole slalommen, de Hilux kan heel erg veel hebben, maar het is toch niet handig om met > 50km/u een pothole in te rijden, dus waar mogelijk kies je de route eromheen. Het is minder belangrijk of je dan op de andere weghelft zit, en of je linker- en/of rechterberm meepakt, en daar denken tegenliggers ook zo over. Vier vrachtwagens naast elkaar die - gelukkig langzaam - op je afkomen, is best indrukwekkend. Intensief autorijden, ook omdat we absoluut voor het donker bij het hotel wilden zijn dus toch wel wat snelheid moesten houden. Deze wegen in het donker rijden is serieus onverantwoord. Niet alleen vanwege de potholes, maar ook vanwege ontbrekende verlichting, en juist aanwezige alcohol bij medeweggebruikers.

Gelukkig waren we inderdaad bijtijds bij Buffalo Camp, en de staf bevestigde dat dit absoluut het allerslechtste stuk in Mozambique (IMO de hele wereld) was. Burger en gegrillde kip, en vooral dat biertje (alle vier!), smaakte extra goed. 

De volgende ochtend nog een relatief klein stuk potholes (maar 40 kilometer) en vervolgens de roemruchte brug over Save (Saavee) river. We waren gewaarschuwd, pas goed op je spullen en op je papieren, hier is altijd gedoe. Nu waren er recent diverse arrestaties van dienstdoende officials  geweest (oa dankzij klachten op DriveMoz!) dus het zou wat zijn verbeterd. Dat bleek ook het geval, hoewel zes gewapende mannen in uniform toch altijd oncomfortabel blijft. Ik moet wel zeggen dat alle andere police barriers tot nu toe erg prettig zijn verlopen! En we mogen helemaal niet klagen, tot 2016 kon je de Save alleen in konvooi met militaire begeleiding oversteken, wellicht maar goed dat ik dat pas zag in de gids toen we hier al waren. 

Maar ook de brug was een avontuur op zich, de oudste brug is stuk, de nieuwste nog niet af, en dus ligt er iets tijdelijks ergens verstopt, waar je maximaal 15 mag. Ook niet geruststellend.  

Het laatste stuk naar ons resort ging gelukkig soepel, met uitzondering van de drie kilometer door de duinen. De Hilux had het er moeilijk mee!  

Kortom, we zijn toe aan een dagje rust, en vooral ook weer lekker eten en dat ga ik nu ook doen, dus de geplande impressies van wat je zo onderweg ziet en eet, houden jullie nog tegoed. Take care, drive safely! 

En PS, de uiteindelijke route heeft ons grofweg 20 uur gekost!