Zimbabwe deel 2 - uw reizende reporter doet verslag

Vanuit de sports bar in hét hotel van Chimanimani (Elche CF tegen Athletic Football ??? 0-3 na 35 minuten) de volgende aflevering van uw reizende reporter in Afrika. We zijn zojuist geïnterviewd door Chimanimani FM, voor de rubriek 'Toeristen in Chimanimani', en komen morgen in de uitzending. Luister dus allen!

Maar dat was een mooie afsluiting van enkele afwisselende dagen. De overnachting bij Director's werd nog opgeluisterd door een late night visit van een olifant op zo'n 20 meter, dan ben je best blij met een daktent :-)

<olifant foto wil nu wel uploaden!>

Maar toch goed geslapen en op tijd op pad richting het laatste wilderness camp in Gona, Pokwe. Een goede 50 km rijden, maar over bospaden die in een cross zonder meer zouden worden afgekeurd vanwege de kwaliteit van de bodem kostte dat toch zo'n 4 uur. Het was ook nog wel even zoeken naar de Chitove causeway want deze rivieroversteek wordt na ieder regenseizoen opnieuw 'aangelegd'. Het komt erop neer dat een ondiep stuk met voldoende harde bodem wordt gemarkeerd met stokken, en bij de afslag van de 'main road' wordt een schedel (van iets hertigs :-) ) neergelegd. Die aanpassing op de verkeersregels hadden we even gemist, maar gewoon de autosporen volgen werkt ook goed. De crossing zelf was wat dieper dan verwacht, maar de Hilux trok er simpel doorheen. 

Eerst de camp site verkend en een late lunch, alvast tafel en stoelen achtergelaten, want ach, daar gebeurt toch niets mee. Nog doorgereden naar een pan (drinkplaats) verderop, en genoten van de wegdartelende families warthog, die duidelijk een cursus synchroon rennen hadden gevolgd. Bij terugkomst in ons kamp, hadden er duidelijk mensen gebruikt gemaakt van onze stoelen, en zelfs een boodschap 'love the queen' in het zand geschreven, tot onze stille ergernis. Maar goed, heerlijk genoten van de zonsondergang, een mooi glas whiskey en een bush borrelplank (cheddar, ham, griekse salade en crackers), en zitten luisteren naar het geruis in het struikgewas  vlakbij. Er was duidelijk wat gaande maar we konden het net niet goed zien. Het gebrul van de leeuwen 's nachts was ook indrukwekkend! Toch goed geslapen, zo'n daktent is best fijn. 

Aan de andere kant, als je onder een grote boom staat, en er apen in die boom zitten, is het toch minder comfortabel wakker worden. Maar toen een kleintje schrok van mijn poging om een foto te maken, waren ze ook in een oogwenk vertrokken, en toen bleek pas hoeveel het er waren. Tientallen kwamen van alle takken af, grotendeels verstopt voor die tijd. Indrukwekkend!

De route het park uit werd al meteen bijzonder, toen we twee hyena's zagen met een stuk kudu. Waarschijnlijk gejat van de leeuwen naast ons, dat was het gedoe dat we hadden gehoord. Het raadsel van de boodschap in het kamp was ook opgelost toen we bij de Runde kwamen, twee Britten op weg naar de rivier voor hun ochtendbadritueel (zij liever dan ik) hadden het als bush telegraph voor ons achter gelaten, omdat Queen Elizabeth overleden was. Zo waren wij iig ook weer op de hoogte. 

Na een soepele doorsteek van de Runde en iets verderop de Save en daarmee de parkgrens konden we via een lange gravelweg op pad naar provinciehoofdstad Chiredzi, voor een douche, boodschappen en een keer uit eten. Prima hoofdweg (de A10), met klassiek Afrikaanse taferelen als de was doen in de rivier, en overal geiten en koeien langs de weg. Maar vlotte reis, een klassiek Brits hotel met geschilderde jachttaferelen ter decoratie gevonden en begin van de middag zaten we bij het zwembad (onderhoud niet overbodig) te genieten van een sausage roll (top!) en een echte kop koffie, gemaakt van nescafe met Chichorei? In Nederland werd dat volgens mij in de oorlog gedronken, hier lag het volop in de schappen van de supermarkt. Daarover gesproken, ik vind het geweldig om door supermarkten te dwalen en ook hier was het een waar genoegen. Een behoorlijk breed assortiment van groene zeep, de actuele wisselkoersen voor de US dollar, kaart (credit card?) betalingen en zimbabwaanse hutsefluts  aan de muur, en verplicht mondkapjes ivm Covid. 

Het avondeten in het hotel was duidelijk het hoogtepunt van de week, we moesten vechten voor een plekje, maar dan had je ook wat. Namelijk zoals eigenlijk standaard de laatste dagen een taaie biefstuk die - los van hoe je het bestelt - altijd well done wordt geserveerd, en wat prima frietjes, net als overigens het voorgerecht van chicken strips.  De Chadza die ik tot hilariteit van de serveerster erbij bestelde, was niet direct voor herhaling vatbaar, een soort cassavepuree met weinig smaak. Been there, ate it, hoeft niet nog een keer. 

Zondag zijn we naar Chimanimani gereden, een dorpje in de Eastern Highlands (lekker koel!) dat heftig getroffen is door typhoon Idai. Er wordt hard gewerkt aan het herstel, het toerisme lijkt wel  flink geraakt te zijn. In een grijzer verleden was dit gebied populair onder bewoners van hoofdstad Harare om de hitte te ontvluchten, het hotel dat toen 'de place to be' was, kwam nu toch wel over als vooral heel erg veel vergane glorie. De excursie naar Bridal Veil falls was aardig, maar echt leuk was de zondagmiddagwandeling door het dorp, waarbij we dus de lokale radio ontmoetten. Erg leuk, zulke onverwachte ervaring, net als de hele wandeling door het dorp, blijven het mooiste van zulke reizen. 

Inmiddels zijn we een landsgrens en 137.249 potholes verder, en geland in Buffalo camp, maar dat verslag moet tot morgen wachten.  Dan zouden we aan het strand moeten zijn, met een cocktail en een gegrillde kreeft in het vooruitzicht, dus een dag later zou ook zo maar kunnen. Leuk om te lezen dat jullie deze verhalen kunnen waarderen, wij genieten er ook met volle teugen van!